młodzieniec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

młodzieniec (język polski)[edytuj]

młodzieniec (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[mwɔˈʥ̑ɛ̇̃ɲɛʦ̑], AS[mu̯oʒ́ė̃ńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. młody mężczyzna
(1.2) st.pol. niemowlę[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) młodzian, młodzik, młodzieniaszek, młodziak, młokos, gołowąs, kawaler; daw. junak
(1.2) młodziec
antonimy:
(1.1) starzec
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. młodnik m, młodość ż, młodzian m, młodzież ż, młodzieżówka ż, młodzik m, młode n, młodzi mos, młody m, młodzieńczość ż, młodnienie n, odmłodnienie n, odmłodzenie n, odmładzanie n, młodzieżowość ż
zdrobn. młodzieniaszek m
czas. młodnieć ndk., odmłodnieć dk., odmładzać ndk., odmłodzić dk.
przym. młody, młodociany, młodzieńczy, młodzieżowy, młodziutki, młodziuchny, młodziuteńki, młodziusieńki
przysł. młodo, młodzieńczo, młodzieżowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.2) we współczesnej polszczyźnie nie zachowało się znaczenie wyrazu „młodzieniec” jako niemowlę, odmiennie jest w niektórych innych językach słowiańskich: por. ros. младенец, białor. маладзенец.
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: niemowlę
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 135