kłócić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

kłócić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈkwuʨ̑iʨ̑], AS[ku̯ućić], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni

(1.1) doprowadzać do kłótni, niezgody[1]
(1.2) przest. wprowadzać zamieszanie, zaburzać[1]
(1.3) gw. (Górny Śląsk) ubijać (masło)[2]

czasownik zwrotny kłócić się

(2.1) toczyć spór, spierać się[1]
(2.2) pozostawać w sprzeczności, nie pasować do czegoś[1]
odmiana:
(1) koniugacja VIa
(2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Ona kłóciła tych dwóch panów.
(1.2) Nie będę rzekł Hrabia szczęścia Pani kłócił[3].
(2.1) Wczoraj kłóciliśmy się o pierwszeństwo pod prysznicem tak długo, zabrakło ciepłej wody.
(2.2) Różowy kolor koszulki kłóci się z twoim ciemnym zarostem.
składnia:
(1.1) kłócić + D.
(1.2) kłócić + M.
(2.2) kłócić się z + N.
kolokacje:
(1.3) kłócić masło
synonimy:
(2.1) sprzeczać się, drzeć koty, awanturować się, iść na udry; gw. (Śląsk Cieszyński) wadzić, gw. (Śląsk Cieszyński) jargać sie
(2.2) gryźć się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kłótnik mos, kłótnia ż, kłótliwość ż, kłócenie n, skłócenie n
przym. kłótliwy
czas. pokłócić, skłócić, wykłócić, zakłócić
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Hasło „kłócić” w: SJP.pl.
  2. Władysław Migdał, Łukasz Migdał, Słownictwo gwarowe w hodowli zwierząt, „Wiadomości Zootechniczne”, r. XLVI, nr 3/2008, s. 57.
  3. Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz.