pokłócić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

pokłócić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[pɔˈkwuʨ̑iʨ̑], AS[poku̯ućić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. kłócić)

(1.1) doprowadzić kogoś do kłótni

czasownik zwrotny dokonany pokłócić się (ndk. kłócić się)

(2.1) być w stanie kłótni z kimś
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
(2.1) koniugacja VIa
przykłady:
(2.1) Przed samym wyjazdem pokłóciłem się z Pawłem o jakąś drobnostkę i wsiedliśmy do samolotu śmiertelnie na siebie obrażeni[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) skłócić, poróżnić
(2.1) posprzeczać się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. kłócić, skłócić
rzecz. skłócenie n, pokłócenie n, kłótnia
przym. kłótliwy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Marian Brandys, Z panem Biegankiem w Abisynii, 1962, Narodowy Korpus Języka Polskiego.