rzec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: rzëcrżeć

rzec (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ʒɛʦ̑], AS[žec]
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) książk. przest. mówić, odzywać się, komunikować coś

czasownik przechodni dokonany

(2.1) książk. powiedzieć, odezwać się, zakomunikować coś
odmiana:
(1.1) koniugacja XI z obocznościami
(2.1)[1] koniugacja XI z obocznościami
przykłady:
(1.1) Ale Pódźwa-Śmiga niedarmo jest frontowy wyga, geniusz decyzji, że tak rzekę, dał rozkaz[2].
(1.1) Tako rzecze Zaratustra[3].
(2.1) To rzekłszy zbliżył się do Kmicica[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. rzeczony
czas. orzec dk., odrzec dk., wyrzec dk.
rzecz. porzekadło n, rzecznik mos, rzeczniczka ż, przyrzeczenie n, rzecz ż, orzeczenie n, rzeczenie n, narzeczona ż
wykrz. rzekłem
związki frazeologiczne:
rzekłem! • by tak rzecby nie rzecrzec możnajako się rzekłosłowo się rzekło, kobyłka u płota
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „rzec” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Janusz Szpotański: Zebrane utwory poetyckie, Puls, Londyn, 1990
  3. Tytuł dzieła Fryderyka Nietzschego
  4. Henryk Sienkiewicz: Potop