kłótliwość

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

kłótliwość (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co kłótliwe; cecha tych, którzy kłótliwi
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
(1.1) kłótliwość + D.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) przest. swarliwość
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) napastliwość
hiponimy:
(1.1) pieniactwo
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kłótnictwo n, kłótnik m, kłótnica ż, kłótniarz m, kłótniarka ż, kłótnicki m, kłótnia ż, skłócenie n
czas. kłócić
przym. kłótliwy
przysł. kłótliwie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. kłótliwy + -ość
uwagi:
Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego[1]. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego[2], Uniwersalny słownik języka polskiego[3]) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kłótliwość” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kłótliwość” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.