broń

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: bronbróńbrønn

broń (język polski)[edytuj]

broń (1.1) palna
wymowa:
IPA[brɔ̃ɲ], AS[brõń], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wojsk. narzędzie walki, służące do obrony lub ataku na wroga; zob. też broń w Wikipedii
(1.2) środek lub sposób walki
(1.3) formacja wojskowa

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp, rozk. od bronić
odmiana:
(1.1,3)
(1.2) [2]
przykłady:
(1.1) Ta broń ma dużą siłę rażenia.
(1.2) Najlepsza broń to nagłe natarcie.
(1.3) Dywizja czołgów to najskuteczniejsza broń.
(2.1) Piesku, broń pana.
składnia:
kolokacje:
(1.1) broń atomowabroń białabroń biologicznabroń bakteryjnabroń chemicznabroń ciężkabroń ciężkiego kalibrubroń długabroń gazowabroń gwintowanabroń gładkolufowabroń jądrowa (nuklearna) • broń konwencjonalna (rzad. tradycyjna, klasyczna) • broń krótkabroń lekkabroń lekkiego kalibrubroń masowej zagładybroń masowego rażeniabroń maszynowabroń palnabroń rakietowabroń siecznabroń termojądrowabroń neutronowabroń pancernabroń powtarzalnabroń ręcznabroń samopowtarzalnabroń skałkowarozładować brońbroń małokalibrowabroń myśliwskabroń sportowa
synonimy:
(1.1) uzbrojenie, oręż, rynsztunek
antonimy:
(1.1) gołe ręce, bezbronność
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
(1.1) rzucić brońpoddać się w walce, złożyć brońpoddać się w walce, do broniwezwanie do walki/ataku, na ramię brońkomenda wojskowa, zawieszenie broniczasowe zaprzestanie walkirozejm, prezentować brońw wojsku dla oddania honorów stanąć w odpowiedniej postawie z bronią w rękach, stać pod broniąbyć w gotowości do walki, stać z bronią u nogibyć w gotowości do walki, wytrącać broń z rękiprzen. uniemożliwiać komuś walkę i obronę, generał broni, towarzysz broni, z bronią w rękuprzen. lub dosłownie będąc uzbrojonym
(2.1) broń boże!na pewno nie
etymologia:
uwagi:
zob. też broń w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wołacz w: koalar, Formy potencjalne.
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.

broń (język dolnołużycki)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) broń
odmiana:
(1.1) lp bro|ń, ~ni, ~ni, ~ń, ~nju, ~ni; du ~ni, ~njowo, ~njoma, ~ni, ~njoma, ~njoma; lm ~ni, ~njow, ~njam, ~ni, ~njami, ~njach
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: