walka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

walka (język polski)[edytuj]

walka (1.3)
wymowa:
IPA[ˈvalka], AS[valka] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) siłowe lub zbrojne rozstrzyganie konfliktu
(1.2) przen. zmaganie z czymś, zwalczanie czegoś
(1.3) sport. mecz bokserski lub mecz innego sportu kontaktowego
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) W stolicy kraju wybuchły walki pomiędzy rywalizującymi ze sobą przywódcami rebeliantów.
(1.1) W shōnenach najbardziej lubię sceny walk.
(1.2) W amerykańskiej polityce zagranicznej najważniejsza jest obecnie walka z terroryzmem.
(1.2) Kolarz na wyścigu toczy walkę nie tylko z rywalami, ale też z bólem i własnymi słabościami.
(1.3) Walka Andrzeja Gołoty z Lennoksem Lewisem skończyła się już w pierwszej rundzie nokautem polskiego boksera.
(1.3) Na dzisiejszą galę boksu w Las Vegas przewidziane cztery walki, wśród nich o pas mistrza świata federacji WBF.
składnia:
(1.1) walka o + B. • walka z + N.
(1.2) walka z + N.
kolokacje:
(1.1) walka o wolność / niepodległośćgwałtowna / bezpardonowa / nierówna / zacięta walka • wybuchły walki • toczyć walkę • walka z nieprzyjacielem / bólem
(1.2) toczyć walkę • walka z bólem / pandemią
(1.3) walka bokserska
synonimy:
(1.1) wojna, konflikt, starcie, potyczka, bój, wojowanie
(1.2) zmaganie
(1.3) starcie, mecz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. waleczność ż, walczerz m, walczenie n, powalczenie n, zwalczanie n, zwalczenie n
czas. wywalczyć, walczyć ndk., powalczyć dk., zwalczać ndk., zwalczyć dk.
przym. waleczny
związki frazeologiczne:
sztuka walkiwalka z wiatrakami
etymologia:
(1.1-3) pol. walić
źródłosłów pol. walczyć[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 16.