kombinacja

kombinacja (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) łączenie składowych w całość oraz efekt tego działania

(1.2) pomysłowy plan, nierzadko nieuczciwy

(1.3) mat. podzbiór zbioru skończonego o określonej liczbie elementów, których porządek nie jest istotny

(1.4) sport. szachy nieprzewidziany, forsowny manewr taktyczny wyraźnie zmieniający układ sił na szachownicy

(1.5) sport. narciarstwo konkurencja złożona, w której o zwycięstwie decyduje suma uzyskanych wyników z poszczególnych etapów

(1.6) przest. część bielizny damskiej pod postacią spodu pod suknię

odmiana:

(1.1-6)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kombinacja	kombinacje
dopełniacz	kombinacji	kombinacji
celownik	kombinacji	kombinacjom
biernik	kombinację	kombinacje
narzędnik	kombinacją	kombinacjami
miejscownik	kombinacji	kombinacjach
wołacz	kombinacjo	kombinacje

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.5) kombinacja alpejska • kombinacja klasyczna • kombinacja norweska

synonimy:

(1.1) kolaż, kompozycja, łączenie, połączenie, synteza, zestaw, zestawienie

(1.2) machinacja, machlojka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kombinat mrz, kombinator mos, kombinatorka ż, kombinatorstwo n, kombinatoryka ż, kombinerki nmos

czas. kombinować, skombinować, wykombinować

przysł. kombinacyjny, kombinatorski, kombinatoryczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. combinatio (= połączenie)

uwagi:

(1.2) występuje często w lm

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) combination, combo; (1.3) permutation; (1.6) camiknickers
• duński: (1.1) kombination w
• francuski: (1.1) combinaison ż; (1.5) combiné m
• hiszpański: (1.1) combinación ż; (1.5) combinada ż
• łaciński: (1.1) combinatio ż; (1.5) Kombination ż
• niemiecki: (1.1) Kombination ż
• włoski: (1.1) combinazione ż; (1.5) combinata ż

źródła: