sokolnik

sokolnik (język polski)

sokolnik (1.1)

wymowa:

IPA: [sɔˈkɔlʲɲik], AS: [sokolʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba zajmująca się hodowlą i układaniem ptaków drapieżnych do polowania oraz polowaniem z nimi

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sokolnik	sokolnicy
dopełniacz	sokolnika	sokolników
celownik	sokolnikowi	sokolnikom
biernik	sokolnika	sokolników
narzędnik	sokolnikiem	sokolnikami
miejscownik	sokolniku	sokolnikach
wołacz	sokolniku	sokolnicy

przykłady:

(1.1) Sokolnicy polowali dawniej głównie na ptactwo i zające.

składnia:

kolokacje:

(1.1) być / stać się sokolnikiem • uczyć się na sokolnika • pełnić funkcję sokolnika

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. sokół m, sokolik m, sokolnictwo n, sokolniczy m

forma żeńska sokolniczka ż

przym. sokolniczy, sokoli

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. sokół + -nik

uwagi:

por. sokolniczy

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) falconer
• arabski: (1.1) صقار m
• białoruski: (1.1) сакольнік m
• fiński: (1.1) haukkametsästäjä
• francuski: (1.1) fauconnier m
• hiszpański: (1.1) halconero m
• łaciński: (1.1) falconarius m
• niemiecki: (1.1) Falkner m, Falkenjäger m
• nowogrecki: (1.1) γερακάρης m, ιερακοτρόφος m
• rosyjski: (1.1) сокольник m
• szwedzki: (1.1) falkenerare w
• włoski: (1.1) falconiere m

źródła: