konsumpcja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

konsumpcja (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[kɔ̃w̃ˈsũmpʦ̑ʲja], AS[kõũ̯sũmpcʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.samogł.+n/m+szczelin. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) spożywanie, jedzenie
(1.2) zużywanie dóbr w celu zaspokojenia określonych potrzeb; kupowanie, nabywanie, używanie, użytkowanie, zużycie, wykorzystanie
(1.3) daw. med. suchoty[1], gruźlica
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Konsumpcja mleka, palenie papierosów i picie alkoholu należą do grupy czynników przyczyniających się do powstawania osteoporozy.
(1.2) Człowiek doświadczający cudu konsumpcji również sporządza sobie cały zestaw przedmiotów-symulakrów, znaków zwiastujących szczęście, i czeka (rozpaczliwie, jak ująłby to pewnie jakiś moralizator) na jego pojawienie się[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. konsument m, konsumpcjonizm m, konsumeryzm m, konsumentka ż, konsumowanie n, skonsumowanie n, konsumpcyjność ż
przym. konsumencki, konsumpcyjny
czas. konsumować, skonsumować
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „konsumpcja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „konsumpcja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3. Jean Baudrillard: Społeczeństwo konsumpcyjne. Jego mity i struktury; tłum. Sławomir Królak, wydawnictwo Sic! Warszawa 2006.