buntownik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

buntownik (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba buntująca się, uczestnicząca w buncie
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Okrzyknięto mnie oszczercą, trucicielem, buntownikiem, zdrajcą, łotrem wszelkiego rodzaju i ostatecznie stałem się przestępcą winnym każdej odkrytej zbrodni.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) bojownik, przeciwnik
hiponimy:
(1.1) anarchista, burzyciel, libertyn, obrazoburca, odstępca, powstaniec, puczysta, rebeliant, rewolucjonista, rokoszanin, rozłamowiec[1]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bunt m, buntowanie n
forma żeńska buntowniczka ż
czas. buntować ndk., zbuntować dk.
przym. buntowniczy
przysł. buntowniczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.