przeciwnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

przeciwnik (język polski)[edytuj]

przeciwnicy (1.1)
przeciwnicy (1.2) wojny
wymowa:
IPA[pʃɛˈʨ̑ivʲɲik], AS[pšećivʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) wojsk. sport. także przenośnie ten, przeciwko któremu się walczy lub rozgrywa grę
(1.2) ten, kto jest czemuś przeciwny
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) W tym meczu przeciwnicy strzelili nam pięć goli.
(1.2) Przeciwnicy wyścigu zbrojeń zablokowali całe miasto i wiele osób nie mogło dojechać do pracy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) godny / tchórzliwy / śmiały / trudny/… przeciwnik • być czyimś przeciwnikiem • walczyć z przeciwnikiem
(1.2) przeciwnik poboru / wojny / podatków/…
synonimy:
(1.1) rywal, oponent, adwersarz, nieprzyjaciel
antonimy:
(1.1) towarzysz, przyjaciel, swój
(1.2) zwolennik
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sprzeciwnik mos, przeciwność ż, przeciwieństwo n
forma żeńska przeciwniczka ż
przym. przeciwny
przysł. przeciwnie
partyk. przeciwnie
przyim. przeciw
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. przeciwny + -ik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: