buntowniczy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

buntowniczy (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) skłonny do buntu
(1.2) będący wyrazem buntu, sprzeciwu
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Papież ekskomunikował buntowniczego króla i zwolnił jego poddanych ze złożonej mu przysięgi.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) przest. buntowny
antonimy:
(1.1) ugodowy
hiperonimy:
(1.1) nieposłuszny, przeciwny
hiponimy:
(1.1) antypaństwowy, kontestacyjny, odstępczy, powstańczy, rebeliancki, rewizjonistyczny, rewolucyjny[1]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bunt mrz, buntowniczość ż, buntownictwo n, buntownik mos, buntowniczka ż, buntowanie n
czas. buntować ndk.
przym. buntowny
przysł. buntowniczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.