Rymnik
Rymnik (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- (1.1) geogr. miasto we wschodniej Rumunii, u podnóża Karpat Wschodnich, nad rzeką Rymnik[1]; zob. też Rymnik w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Rymnik Rymniki dopełniacz Rymnika Rymników celownik Rymnikowi Rymnikom biernik Rymnik Rymniki narzędnik Rymnikiem Rymnikami miejscownik Rymniku Rymnikach wołacz Rymniku Rymniki
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Rymniku • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Rymnika • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Rymnika • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Rymnika • mieszkaniec / mieszkanka Rymnika • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Rymniku • pochodzić z Rymnika • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Rymnika
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) miasto
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- francuski: (1.1) Rimnik
- niemiecki: (1.1) Rümnick
- rumuński: (1.1) Râmnicu Sărat
- ukraiński: (1.1) Римник
- źródła:
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2.