fatuus

fatuus (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) niedorozwinięty

(1.2) błędny, błądzący

rzeczownik, rodzaj męski

(2.1) szalony, szaleniec, głupiec

odmiana:

(1.1-2) (deklinacja I-II)

 

przypadek	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	m	ż	n
mianownik	fatuus	fatua	fatuum	fatuī	fatuae	fatua
dopełniacz	fatuī	fatuae	fatuī	fatuōrum	fatuārum	fatuōrum
celownik	fatuō	fatuae	fatuō	fatuīs
biernik	fatuum	fatuam	fatuum	fatuōs	fatuās	fatua
ablatyw	fatuō	fatuā	fatuō	fatuīs
wołacz	fatue	fatua	fatuum	fatuī	fatuae	fatua
stopień wyższy magis fatuus
stopień najwyższy maxime fatuus

(2.1) fatuus, fatui (deklinacja II)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	fatuus	fatuī
dopełniacz	fatuī	fatuōrum
celownik	fatuō	fatuīs
biernik	fatuum	fatuōs
ablatyw	fatuō	fatuīs
wołacz	fatue	fatuī

przykłady:

(2.1) Ego autem dico vobis: quia omnis qui iratascitur fratri suo, reus erit judicio. Qui autem dixerit fratri suo, raca: reus erit concilio. Qui autem dixerit, fatue: reus erit gehennae ignis. → Lecz Ja wam powiadam, że każdy, który się gniewa na brata swego, będzie winien sądu. Kto by zaś rzekł bratu swemu: głupcze, będzie winien Rady. A kto by rzekł: szalony, będzie winien ognia piekielnego.

składnia:

kolokacje:

(1.2) ignis fatuus

synonimy:

(1.1) debilis

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: