liczebnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

liczebnik (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[lʲiˈʧ̑ɛbʲɲik], AS[lʹičebʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. nazwa liczby
(1.2) daw. techn. przyrząd do mierzenia obrotów maszyny[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) daw. ten, kto liczy; rachmistrz[1][2]
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Znajomość liczebników jest podstawą nauki każdego języka obcego.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) część mowy
(1.2) miernik
hiponimy:
(1.1) liczebnik główny, liczebnik porządkowy, liczebnik zbiorowy
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. liczba ż, licznik mrz, liczebność ż
przym. liczebnikowy, liczny
czas. policzyć
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. liczba
uwagi:
liczebniki odpowiadają na pytania: ile, który
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Liczebnik” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. II: H-M, Warszawa 1900–1927, s. 737.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „liczebnik” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.