udręka
Wygląd
udręka (język polski)
[edytuj]- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) to, co kogoś dręczy i powoduje cierpienie[1]
- (1.2) psychiczne cierpienie będące rezultatem czegoś, co dręczy[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik udręka udręki dopełniacz udręki udręk celownik udręce udrękom biernik udrękę udręki narzędnik udręką udrękami miejscownik udręce udrękach wołacz udręko udręki
- przykłady:
- (1.1) To było bardzo przykre uczucie i pragnął, aby nie trwało długo, lecz trwało z każdym dniem coraz dłużej, aby wreszcie stać się okropną udręką, która nie opuszczała mecenasa nawet we śnie[2].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) udręczenie
- (1.2) ból, cierpienie, droga krzyżowa, gehenna, golgota, kalwaria, katorga, katusza, łoże boleści[3]
- antonimy:
- (1.2) rozkosz
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. udręczanie n, udręczenie n, dręczyciel mos
- czas. udręczać ndk., udręczyć dk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) torment, agony
- esperanto: (1.1) turmento
- francuski: (1.1) tourment m
- jidysz: (1.1) צרה ż (core)
- niemiecki : (1.1) Qual ż; (1.2) Qual ż
- nowogrecki: (1.1) βασανιστήριο n, βάσανο n, ταλαιπωρία ż; (1.2) άγχος n
- rosyjski: (1.1) мука ż; (1.2) удручённость ż; мучение n
- włoski: (1.1) tormento m; (1.2) supplizio m, tormento m
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „udręka” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Andrzej Szczypiorski, Początek, 1986, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.