rozkosz
Wygląd
rozkosz (język polski)
[edytuj]- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) najwyższy stopień uczucia przyjemności, upojenia, radości[1]
- (1.2) to, co sprawia najwyższą przyjemność, zwłaszcza zmysłową[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik rozkosz rozkosze dopełniacz rozkoszy rozkoszy celownik rozkoszy rozkoszom biernik rozkosz rozkosze narzędnik rozkoszą rozkoszami miejscownik rozkoszy rozkoszach wołacz rozkoszy rozkosze
- przykłady:
- (1.2) Teofil wcielając się w Byronowskiego Kaina, którego czytał w tym roku, z melancholijną rozkoszą przeżywał na nowo żeglugę smutnego Adamity po oceanach niebieskich[2].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1-2) sprawiać komuś rozkosz • przeżywać rozkosz • oddawać się rozkoszy / rozkoszom
- synonimy:
- (1.1-2) ekstaza, uniesienie, błogostan
- antonimy:
- (1.1-2) cierpienie, ból
- hiperonimy:
- (1.1-2) przyjemność
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. rozkoszować się, rozkoszować
- przym. rozkoszny
- przysł. rozkosznie
- związki frazeologiczne:
- zemsta jest rozkoszą bogów • kto się rozkoszami bawi, zgrzybieje przed czasem
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) delight, bliss, felicity
- kaszubski: (1.1) dołożnota ż
- rosyjski: (1.1) блаженство n; (1.2) блаженство n
- ukraiński: (1.1) блаженство n; (1.2) блаженство n
- włoski: (1.1) voluttà ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Hasło „rozkosz” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Jan Parandowski, Niebo w płomieniach, 1936, Narodowy Korpus Języka Polskiego.