dręczyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dręczyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈdrɛ̃n͇ʧ̑ɨʨ̑], AS[drṇčyć], zjawiska fonetyczne: udziąs.nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany

(1.1) męczyć, nękać; sprawiać komuś dyskomfort, ból fizyczny lub psychiczny

czasownik zwrotny niedokonany dręczyć się

(2.1) męczyć siebie nawzajem
(2.2) martwić się
odmiana:
(1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Cała sprawa jęła coraz bardziej dręczyć mój umysł, rozpalać wyobraźnię[1].
(1.1) Czemu, jak Bóg, mnie dręczycie?[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) trapić, zamęczać, gnębić, torturować, molestować, prześladować
antonimy:
(1.1) cieszyć
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. zadręczać (się)
rzecz. dręcz m, dręczenie n, dręczycielka ż, dręczyciel m
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *drǫčitiuderzać / przyciskać kijem, od prasł. *drǫkъdługa żerdź, kij, pałka (wariant prasł. *drǫgъ, por. pol. drąg)[3]
por. ros. дрючить (driuczit’), scs. дрѫчити (drǫčiti)[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Sarwa, Strzyga, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Księga Hioba 19,22, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Władysław Borowski).
  3. 3,0 3,1 Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.