dręczyciel

dręczyciel (język polski)

wymowa:

IPA: [drɛ̃n͇ˈʧ̑ɨʨ̑ɛl], AS: [drẽṇčyćel], zjawiska fonetyczne: zmięk.• udziąs.• nazal.• asynch. ę  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która kogoś dręczy, zamęcza, znęca się

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dręczyciel	dręczyciele
dopełniacz	dręczyciela	dręczycieli
celownik	dręczycielowi	dręczycielom
biernik	dręczyciela	dręczycieli
narzędnik	dręczycielem	dręczycielami
miejscownik	dręczycielu	dręczycielach
wołacz	dręczycielu	dręczyciele

przykłady:

(1.1) W małżeństwie jedna ze stron przeważnie dominuje drugą, stając się jej bezkarnym dręczycielem, fizycznym i moralnym.

składnia:

(1.1) dręczyciel + D.

kolokacje:

(1.1) dręczyciel zwierząt / słabszych / rodziny / uczniów • dręczyciel szkolny / w pracy

synonimy:

(1.1) gnębiciel, ciemiężca, ciemiężyciel

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dręczenie n, udręka ż, udręczenie n, zadręczenie n

forma żeńska dręczycielka ż

czas. dręczyć ndk., udręczyć dk., zadręczyć dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) tormentor, torturer
• litewski: (1.1) kankintojas m
• rosyjski: (1.1) мучитель m

źródła: