rzecznik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

rzecznik (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. osoba występująca w obronie kogoś lub czegoś, popierająca jakąś sprawę
(1.2) polit. urz. osoba występująca, przemawiająca w czyimś imieniu, reprezentująca publicznie jakiegoś wysokiego rangą urzędnika lub instytucję; zob. też rzecznik w Wikipedii
(1.3) hist. w dawnej Polsce: obrońca sądowy, prawnik prowadzący sprawę w imieniu klienta
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.2) Rzecznik Praw Pacjenta, poza podjęciem działań własnych, może się też zwrócić do Rzecznika Praw Obywatelskich lub Rzecznika Praw Dziecka o podjęcie działań z zakresu ich kompetencji.[1]
składnia:
kolokacje:
(1.2) rzecznik premiera / rządu / prezydentarzecznik prasowyrzecznik praw obywatelskich
synonimy:
(1.1) obrońca
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. rzec dk./ndk., rzeknąć dk.
rzecz. rzeczenie n, rzecznictwo n
forma żeńska rzeczniczka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. rzec + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

rzecznik (język kaszubski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) rzecznik
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) mediowi rzecznikrzecznik prasowy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: