własny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

własny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈvwasnɨ], AS[vu̯asny] ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) będący w czyimś wyłącznym posiadaniu
(1.2) właściwy temu, o kim lub o czym jest mowa
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) To jest mój własny komputer.
(1.2) Ona ma swój własny styl ubierania się.
składnia:
kolokacje:
(1.1) własny kątwidzieć na własne oczynie wierzyć własnym uszom/oczomna własnej skórzewe własnej osobie
(1.2) rzeczownik własny
synonimy:
(1.1) osobisty, prywatny, indywidualny, wyłączny, zastrzeżony
antonimy:
(1.1) cudzy, obcy, pożyczony, wynajęty
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. własność ż, właściciel m, właścicielka ż
związki frazeologiczne:
bać się własnego cieniachodzić własnymi drogamimiłość własnana własną prośbęna własną rękęna własny rachunekprzekonać się na własnej skórzestawać na własne nogiuprawiać własny ogródekwłasną piersiązapłacić własną skórąznać jak własną kieszeńżyć z pracy własnych rąk
etymologia:
st.czes. vlastní; wyparło st.pol. włosny, włostny[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „własny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.