blef

blef (język polski)

wymowa:

IPA: [blɛf], AS: [blef] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) karc. taktyka mająca na celu wprowadzenie w błąd innych uczestników gry; sugerowanie, że ma się mocniejsze karty niż w rzeczywistości

(1.2) książk. celowe wprowadzenie kogoś w błąd, próba zaskoczenia, onieśmielenia kogoś poprzez stworzenie pozorów, że ma się przewagę, jakieś poważne atuty przeciwko komuś lub czemuś

odmiana:

(1.1-2) blm

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	blef
dopełniacz	blefu
celownik	blefowi
biernik	blef
narzędnik	blefem
miejscownik	blefie
wołacz	blefie

przykłady:

(1.1) Darek nie miał wielkiego szczęścia w kartach, ale był mistrzem blefu.

(1.2) Informacja o tym, że wylecimy z pracy, jeśli nie zdobędziemy tego kontraktu, okazała się blefem.

składnia:

kolokacje:

(1.2) posługiwać się blefem

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. blefiarz m, blefowanie n

czas. blefować

związki frazeologiczne:

etymologia:

ang. bluff

uwagi:

inna pisownia bluff

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bluff
• białoruski: (1.1) блеф m; (1.2) блеф m
• bułgarski: (1.1) блъф m; (1.2) блъф m
• interlingua: (1.1) bluff
• jidysz: (1.1) בלאָף m

źródła: