Przejdź do zawartości

łączyć

Przejrzana
Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

łączyć (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˈwɔ̃n͇ʧ̑ɨʨ̑], AS[u̯õṇčyć], zjawiska fonetyczne: udziąs.nazal.asynch. ą  ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. połączyć)[1]

(1.1) spajać elementy za pomocą środków technicznych
(1.2) jednoczyć, umożliwiać zespolenie
(1.3) kojarzyć ze sobą pojęcia lub zjawiska
(1.4) pot. umożliwiać rozmowę telefoniczną
(1.5) mieć jakieś cechy jednocześnie
(1.6) st.pol. oddzielać, odłączać[2]

czasownik zwrotny niedokonany łączyć się (dk. połączyć się)

(2.1) jednoczyć się
(2.2) być związanym z kimś / czymś; być w relacji; oznaczać
odmiana:
(1.1-4) koniugacja VIb
(2.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Dobry klej łączy wiele materiałów.
(1.3) Jego nazwisko przez długi czas łączono z aferą korupcyjną.
(1.4) Proszę zaczekać, już łączę.
(1.5) Nowy materiał łączy w sobie elastyczność i wytrzymałość
(2.1) Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!
(2.2) Awans łączy się z podwyżką.
składnia:
(1.1), (1.3) łączyć + B. + N.
(1.2) łączyć + B.
(2.2) łączyć się z N.
kolokacje:
(1.5) łączyć w sobie
synonimy:
(1.1) spajać, scalać
(1.2) jednoczyć, integrować
(1.3) (z)sumować, zestawiać, kojarzyć (ze sobą)
antonimy:
(1.1) dzielić, rozdzielać, rozbijać
(1.4) rozłączać
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. podłączenie n, łączność ż, łącze nmos, złącze nmos, łącznik m, łączniczka ż, połączenie n, łączenie n, przyłącze, złączka
czas. przyłączyć, dołączać ndk., przełączać ndk., przyłączać ndk., włączać ndk., wyłączać ndk., złączyć dk., połączyć dk.
przysł. łącznie
przym. łączny
związki frazeologiczne:
łączyć przyjemne z pożytecznym
etymologia:
uwagi:
w czasownikach wtórnie niedokonanych, które utworzono poprzez dodanie przedrostka temat -łączyć przechodzi w -łączać
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. S. Wędkiewicz, Z dziejów polskich wyrazów i zwrotów. Łączyć, „Język Polski” nr 2–3/1914, s. 60.