janczar

janczar (język polski)

janczarzy (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. wojsk. żołnierz dawnej regularnej, doborowej piechoty tureckiej, tworzonej początkowo z młodych chrześcijańskich brańców zmuszonych do przyjęcia islamu; zob. też janczarzy w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	janczar	janczarzy / janczarowie
dopełniacz	janczara	janczarów
celownik	janczarowi	janczarom
biernik	janczara	janczarów
narzędnik	janczarem	janczarami
miejscownik	janczarze	janczarach
wołacz	janczarze	janczarzy / janczarowie

przykłady:

(1.1) Ciemny las twoim płaszczem, a janczary strachu • Twój turban z chmur haftują błyskawic potoki.

(1.1) Najgłówniejszą zaś rzeczą było, że janczarowie domagali się wojny i że nie śmiano opierać się ich woli.

(1.1) Nie od ciosu pierzastej strzały janczara jęknął tak głucho hetmański syn, lecz zatrząsł się wszystek od polskiej strzały nieomylnej, co serce przeszyła boleścią.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. janczarka ż

przym. janczarski

związki frazeologiczne:

etymologia:

węg. janicsár < tur. yeniçeri

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) janizari
• białoruski: (1.1) янычар m
• bułgarski: (1.1) еничарин m
• hiszpański: (1.1) jenízaro m
• ido: (1.1) janicharo
• nowogrecki: (1.1) γενίτσαρος m
• rosyjski: (1.1) янычар m
• słowacki: (1.1) janičiar m
• ukraiński: (1.1) яничар m
• węgierski: (1.1) janicsár

źródła: