rodzajnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

rodzajnik (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[rɔˈʣ̑ajɲik], AS[roʒai ̯ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. wyraz precyzujący znaczenie rzeczownika lub wyrażenia występującego w roli rzeczownika; zob. też rodzajnik w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) W języku niemieckim używa się rodzajników.
składnia:
kolokacje:
(1.1) rodzajnik określonyrodzajnik nieokreślony
synonimy:
(1.1) przedimek, artykuł
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rodzaj m
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. rodzaj + -nik
uwagi:
1. rodzajniki występują tylko w niektórych językach, np. w języku francuskim, niemieckim, włoskim; w języku polskim nie występują; 2. porównaj przedimek
tłumaczenia:
źródła: