kontumacja
kontumacja (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˌkɔ̃ntũˈmaʦ̑ʲja], AS: [kõntũmacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) daw. praw. niepojawienie się oskarżonego na rozprawie, co powoduje zaoczne wydanie wyroku[1]
- (1.2) daw. praw. wyrok wydany zaocznie[1]
- (1.3) daw. kwarantanna (przymusowe odosobnienie osób, zwierząt i rzeczy przybyłych z miejsc objętych epidemią)[1]
- odmiana:
- (1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kontumacja kontumacje dopełniacz kontumacji kontumacji / przest. kontumacyj[2] celownik kontumacji kontumacjom biernik kontumację kontumacje narzędnik kontumacją kontumacjami miejscownik kontumacji kontumacjach wołacz kontumacjo kontumacje
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. kontumacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. contumacia → upór
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- niemiecki: (1.1) Kontumaz
- wilamowski: (1.1) kontumac ż
- włoski: (1.1) contumacia ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2
Hasło „kontumacja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „kontumacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
