bogacz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bogacz (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈbɔɡaʧ̑], AS[bogač] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba bardzo bogata
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Właśnie kupił sobie trzeci samochód, ten to dopiero bogacz.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) krezus; przest. fortunat
antonimy:
(1.1) biedak, żebrak
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) milioner, miliarder, dorobkiewicz
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bogactwo n
forma żeńska bogaczka ż
czas. bogacić się, wzbogacić
przym. bogaty
przysł. bogato
związki frazeologiczne:
etymologia:
od prasł. *bogačь[3], od rdzenia *bog- → bogactwo (być może powiązane też z rzeczownikiem *bogъ → bóg, bożek)
por. białor. багач, czes. boháč, głuż. bohač, ros. богач, słc. boháč i ukr. багач
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „bogacz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „bogacz” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Этимологический словарь славянских языков, red. O. Trubaczow, A. Żurawlоw, t. 2, Moskwa 1974-, s. 157.