bezczelny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bezczelny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[bɛʃˈʧ̑ɛlnɨ], AS[beščelny], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.udziąs. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) cechujący się bezczelnością, zbytnią pewnością siebie, zuchwałością
(1.2) świadczący o bezczelności, nadmiernej pewności siebie
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.2) Za takie bezczelne zachowanie zostaniesz ukarany.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bezczelny facet / natręt • bezczelna baba
(1.2) bezczelna postawa • bezczelne kłamstwo / zachowanie
synonimy:
(1.1) arogancki, bezwstydny, impertynencki, rozpanoszony, rozzuchwalony, zuchwały; pot. hucpiarski, tupeciarski[1]
antonimy:
(1.1) skromny
hiperonimy:
(1.1) niegrzeczny, śmiały
hiponimy:
(1.1) hardy
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bezczelność ż, bezczelnik mos, bezczelnica ż
przysł. bezczelnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
od wyrażenia bez czoła (w przenośnym znaczeniu: bez wstydu)[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.