tułacz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

tułacz (język polski)[edytuj]

tułacze (1.2) na rycinie
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba bez stałego miejsca zamieszkania
(1.2) daw. emigrant
(1.3) przen. ktoś niepotrafiący zagrzać miejsca
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi![1]
(1.2) Szli na wsze strony tułacze, co na ojczyznę swą w kajdanach, we krwi, patrzeć nie mogli[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) bezdomny, wagabunda, wędrowiec, wędrownik; st.pol. tułak
(1.2) emigrant
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. tułackość ż, tułactwo n, tułaczka ż, tułak mos
czas. tułać ndk., tułać się ndk.
przym. tułacki, tułaczy
przysł. tułacko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. tułać + -acz
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Rodzaju 4,12, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Czesław Jakubiec).
  2. Józef Ignacy Kraszewski Tułacze.