tułacz

tułacz (język polski)

tułacze (1.2) na rycinie

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba bez stałego miejsca zamieszkania

(1.2) daw. emigrant

(1.3) przen. ktoś niepotrafiący zagrzać miejsca

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	tułacz	tułacze
dopełniacz	tułacza	tułaczy, tułaczów
celownik	tułaczowi	tułaczom
biernik	tułacza	tułaczy, tułaczów
narzędnik	tułaczem	tułaczami
miejscownik	tułaczu	tułaczach
wołacz	tułaczu	tułacze

przykłady:

(1.1) Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi!

(1.2) Szli na wsze strony tułacze, co na ojczyznę swą w kajdanach, we krwi, patrzeć nie mogli.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) bezdomny, wagabunda, wędrowiec, wędrownik; st.pol. tułak

(1.2) emigrant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. tułackość ż, tułactwo n, tułaczka ż, tułak mos

czas. tułać ndk., tułać się ndk.

przym. tułacki, tułaczy

przysł. tułacko

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. tułać + -acz

uwagi:

tłumaczenia:

• czeski: (1.1) tulák m
• włoski: (1.1) girandolone m, ramingo m

źródła: