wędrowiec

wędrowiec (język polski)

wędrowcy (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto wędruje, porusza się pieszo

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wędrowiec	wędrowcy
dopełniacz	wędrowca	wędrowców
celownik	wędrowcowi	wędrowcom
biernik	wędrowca	wędrowców
narzędnik	wędrowcem	wędrowcami
miejscownik	wędrowcu	wędrowcach
wołacz	wędrowcu / wędrowcze	wędrowcy
depr. M. i W. lm: (te) wędrowce

przykłady:

(1.1) Coraz bardziej robi się swojsko, coraz przyjaźniej spogląda wędrowiec na te rozległe linie Parthenonu, na biały Erechtejon i na leżące niżej Propyleje.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) łazik, globtroter, obieżyświat, tramp, wędrowniczek, wędrownik, wagabunda

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) podróżnik

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wędrowanie n, wędrówka ż, wędrownik mos

zdrobn. wędrowniczek mos

czas. wędrować ndk.

przym. wędrowny

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. wędrować + -owiec

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) wanderer, hiker
• duński: (1.1) vandrer w, vandrende w, vandringsmand w
• niderlandzki: (1.1) wandelaar m, trekker
• niemiecki: (1.1) Wanderer m
• norweski (bokmål): (1.1) vandrer m
• norweski (nynorsk): (1.1) vandrar m
• szwedzki: (1.1) vandrare w

źródła: