zbieg

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

zbieg (język polski)[edytuj]

zbieg (2.1) rzek
wymowa:
IPA[zbʲjɛk], AS[zbʹi ̯ek], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto uciekł, zbiegł

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) miejsce styku, zbliżenia się (np. żył wodnych, żył kruszcowych w skale, tras kolejowych, drogowych)
(2.2) nagromadzenie się elementów, np. zdarzeń
(2.3) przest. coś, czego jest nadto, za dużo, reszta[1]
(2.4) przest. flis. brzeg piaszczystej naspy przykrytej wodą[1]
odmiana:
(1.1)
(2.1-4)
przykłady:
(1.1) Trwa obława na zbiegów, którzy przyczynili się do śmierci dwunastu osób.
(1.1) Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi![3]
(2.1) Toruń leży w pobliżu zbiegu dwóch rzek: Drwęcy i Wisły.
składnia:
kolokacje:
(2.1) zbieg ulic
(2.2) zbieg nieszczęść / przypadków
synonimy:
(1.1) zbiegły, uciekinier, dezerter, przest. zbieglec, przest. zbieglca, przest. zbiegca, przest. zbiegun
(2.1) styk, przest. spływ
(2.2) nagromadzenie
(2.3) nadmiar
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zbiegostwo n, zbiegły mos, zbiegowisko n, zbieżność ż, zbiegnięcie n, ubieganie n
czas. zbiegać ndk., zbiec dk., zbiegnąć dk.
przym. zbieżny, zbiegły
przysł. zbieżnie
związki frazeologiczne:
zbieg okoliczności
etymologia:
pol. zbiegać
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zbieg” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VIII: Z-Ż, Warszawa 1900–1927, s. 381.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zbieg” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Księga Rodzaju 4,12, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Czesław Jakubiec).