superata
Wygląd
superata (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) hand. nadwyżka towaru lub pieniędzy stwierdzona na podstawie porównania stanu faktycznego i stanu wynikającego z ewidencji
- (1.2) ekon. nadwyżka pieniędzy w stosunku do bilansu zysków i strat, jaki był przewidywany
- (1.3) daw. nadmierna liczba lub ilość czegokolwiek lub kogokolwiek[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik superata superaty dopełniacz superaty superat celownik superacie superatom biernik superatę superaty narzędnik superatą superatami miejscownik superacie superatach wołacz superato superaty
- przykłady:
- (1.1) I – paradoksalnie – lepiej mieć manko niż superatę. Pierwsze można zwrócić z własnych pieniędzy, ale drugie oznacza, że albo oszukuje się klientów, albo – nie daj Boże – wprowadza do sklepu i sprzedaje własny towar[2].
- (1.2) Tylko Czechy miały lekką superatę w budżecie, tzn. odrobinę większe wpływy niż wydatki[3].
- (1.3) […] Rzewuskiego późne wieki wspomną jak dopust Boży, kiedy w superacie po tych wielmożach pozostają w kraju obce hordy, sprowadzone przez nich, wspaniałomyślna protekcja imperatorowej i król pruski gospodarzący w Wielkopolsce[4].
- składnia:
- synonimy:
- (1.3) nadmiar
- antonimy:
- (1.1) manko
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. superātus (→ przewyższony) < łac. superāre (→ przewyższać, być w nadmiarze)
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „superata” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Andrzej Plęs, Społem, czyli osobno, „Gazeta Krakowska”, 2005-03-16, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Danuta Zagrodzka, Państwa Czworokąta Wyszehradzkiego, „Gazeta Wyborcza”, 1994-06-03, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Władysław Reymont, Rok 1794, 1918, Narodowy Korpus Języka Polskiego.