Przejdź do zawartości

superata

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

superata (język polski)

[edytuj]
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hand. nadwyżka towaru lub pieniędzy stwierdzona na podstawie porównania stanu faktycznego i stanu wynikającego z ewidencji
(1.2) ekon. nadwyżka pieniędzy w stosunku do bilansu zysków i strat, jaki był przewidywany
(1.3) daw. nadmierna liczba lub ilość czegokolwiek lub kogokolwiek[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Iparadoksalnielepiej mieć manko niż superatę. Pierwsze można zwrócić z własnych pieniędzy, ale drugie oznacza, że albo oszukuje się klientów, albonie daj Bożewprowadza do sklepu i sprzedaje własny towar[2].
(1.2) Tylko Czechy miały lekką superatę w budżecie, tzn. odrobinę większe wpływy niż wydatki[3].
(1.3) […] Rzewuskiego późne wieki wspomną jak dopust Boży, kiedy w superacie po tych wielmożach pozostają w kraju obce hordy, sprowadzone przez nich, wspaniałomyślna protekcja imperatorowej i król pruski gospodarzący w Wielkopolsce[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.3) nadmiar
antonimy:
(1.1) manko
hiperonimy:
(1.1) nadmiar
(1.2) nadwyżka
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. superātus (→ przewyższony) < łac. superāre (→ przewyższać, być w nadmiarze)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „superata” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Andrzej Plęs, Społem, czyli osobno, „Gazeta Krakowska”, 2005-03-16, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Danuta Zagrodzka, Państwa Czworokąta Wyszehradzkiego, „Gazeta Wyborcza”, 1994-06-03, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Władysław Reymont, Rok 1794, 1918, Narodowy Korpus Języka Polskiego.