stan wyjątkowy

stan wyjątkowy (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈstãn ˌvɨjɔ̃ntˈkɔvɨ], AS: [stãn vyi ̯õntkovy], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ą • akc. pob. ​

znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) praw. ograniczenie swobód i praw obywateli na skutek wewnętrznych zagrożeń państwa; zob. też stan wyjątkowy w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	stan wyjątkowy	stany wyjątkowe
dopełniacz	stanu wyjątkowego	stanów wyjątkowych
celownik	stanowi wyjątkowemu	stanom wyjątkowym
biernik	stan wyjątkowy	stany wyjątkowe
narzędnik	stanem wyjątkowym	stanami wyjątkowymi
miejscownik	stanie wyjątkowym	stanach wyjątkowymi
wołacz	stanie wyjątkowy	stany wyjątkowe

przykłady:

(1.1) Stan wyjątkowy jest konsekwencją zawieszenia mocy porządku prawnego. (…) To, co w normalnej sytuacji obowiązywania prawa pozostaje poza systemem prawa, na zewnątrz, w stanie wyjątkowym zostaje czasowo w jego obręb włączone.

(1.1) Wskazuje się, że stan wyjątkowy to przejściowa sytuacja, w której instytucje państwowe są postawione w zagrożonej pozycji, przez co czują się upoważnione do derogacji, czyli zawieszenia pewnych zasad, co wiąże się z ograniczeniem praw i wolności człowieka.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) stan nadzwyczajny

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) state of emergency
• baskijski: (1.1) salbuespen egoera
• bułgarski: (1.1) извънредно положение n
• francuski: (1.1) état d'exception m
• hiszpański: (1.1) estado de excepción m, estado de alarma m
• niemiecki: (1.1) Notstand m
• rosyjski: (1.1) чрезвычайное положение n
• węgierski: (1.1) szükségállapot

źródła: