skończyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

skończyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈskɔ̃j̃n͇ʧ̑ɨʨ̑], AS[skõĩ ̯ṇčyć], zjawiska fonetyczne: nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. kończyć)

(1.1) zakończyć czynność
(1.2) przerobić program, ukończyć kurs
(1.3) umrzeć

czasownik zwrotny dokonany skończyć się (ndk. kończyć się)

(2.1) zakończyć trwanie
(2.2) urwać się (o drodze, obszarze)
(2.3) zostać zużytym
(2.4) wyczerpać się twórczo
(2.5) dać jako wynik, spowodować, mieć konsekwencję
odmiana:
(1) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Proszę babcizawołałaja nigdy nie skończę kaftanika dla mojej lalki[1]
(1.2) Pochodził spod Tarnowa. Skończył teologię i polonistykę, chciał zostać księdzem[2].
(2.5) Wygłupy na jezdni skończyły się tragedią.
składnia:
(2.5) skończyć się + N.
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. skończony
przysł. skończenie
rzecz. koniec mrz, skończenie n, końcówka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: kończyć
źródła:
  1. Bolesław Prus: Lalka
  2. Elżbieta Baniewicz, Anna Dymna - ona to ja, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.