koniec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

koniec (język polski)[edytuj]

koniec (1.1) odjeżdżającego pociągu
koniec (1.1)
wymowa:
?/i, IPA[ˈkɔ̃ɲɛʦ̑], AS[kõńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ostatni fragment, część podłużnego przedmiotu, czubek
(1.2) chwila, w której jakaś czynność nie jest już dłużej wykonywana
(1.3) okoliczności końca (1.2)
(1.4) miejsce, w którym nastąpił koniec (1.2) ruchu
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Na końcu tego ołówka jest gumka.
(1.2) To już koniec pracy na dziś, idziemy do domu.
(1.2) Nie był to koniec wystawiania mnie na próbę[1].
(1.3) Wszystko zaczęło się nieprzyjemnie, ale na szczęście koniec był wesoły.
(1.4) Końcem naszej wycieczki po Krakowie był Wawel.
składnia:
(1) koniec + D.
kolokacje:
(1.1) koniec kija / liny / autobusu / … • iść na (drugi) koniec autobusu / pociągu / …
(1.2) koniec pracy / dnia / …
(1.3) szczęśliwy / niemiły / pasjonujący / … koniec • koniec filmu / książki / sztuki / …
(1.4) koniec podróży / jazdy / lotu / …
synonimy:
(1.1) czubek, szpic, koniuszek
(1.2) kres, schyłek
(1.3) zakończenie, finał
(1.4) meta
antonimy:
(1.1) drugi / przeciwny koniec, początek
(1.2-4) początek, start
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kończyna ż, końcówka ż, końcóweczka ż
zdrobn. koniuszek m
czas. kończyć ndk., zakończyć dk., zakańczać ndk., wykończyć dk., ukończyć dk., dokończyć dk., skończyć dk.
przym. końcowy, kończący, wykończony, skończony, ukończony
przysł. końcowo
związki frazeologiczne:
bez końcakażdy kij ma dwa końcekoniec końcówkoniec języka za przewodnikakoniec światamieć na końcu językaw końcuwiązać koniec z końcem
przysłowia: cokolwiek czynisz, mądrze czyń, a patrzaj końcajak się matka z córką zgłosi, tak się koniec grudnia nosikoniec każdej rzeczy trzeba mieć na pieczykoniec wieńczy dziełow święty August koniec burzwszystko ma swój koniecchciwość nie ma końca
etymologia:
uwagi:
W dopełniaczu liczby mnogiej poprawna jest wyłącznie forma „końców”. Błędna jest forma „końcy[2][3].
tłumaczenia:
źródła:
  1. Wilki. Adam Wajrak
  2. Hasło „koniec” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 419.
  3. Hasło „koniec” w: Jan Grzenia, Słownik poprawnej polszczyzny, Świat Książki, Warszawa 2004, ISBN 83-7391-405-6, s. 198.

koniec (język słowacki)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) koniec (ostatnia, skrajna część przedmiotu)
(1.2) koniec (ostatnia chwila, ostatni moment trwania czynności)
(1.3) eufem. penis[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.2) koniec rokana konci leta
synonimy:
antonimy:
(1.1) začiatok
(1.2) začiatok
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. konček m, ukončenie n
przym. koncový
związki frazeologiczne:
každá palica má dva konce
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Mariola Szymczak-Rozlach, Eufemizmy we współczesnym języku słowackim, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2014, s. 113.