ukończyć
Wygląd
ukończyć (język polski)
[edytuj]- wymowa:
- IPA: [uˈkɔ̃j̃n͇t͡ʃɨt͡ɕ], AS: [ukõĩ ̯ṇčyć], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk.
- znaczenia:
czasownik
- (1.1) sprawić, że coś zostaje zrobione w całości
- (1.2) przerobić w całości materiał/program kursu/szkoły i zdać wymagane egzaminy
- odmiana:
- (1) koniugacja VIb[ukryj▲]
forma liczba pojedyncza liczba mnoga 1. os. 2. os. 3. os. 1. os. 2. os. 3. os. bezokolicznik ukończyć czas przyszły prosty ukończę ukończysz ukończy ukończymy ukończycie ukończą czas przeszły m ukończyłem ukończyłeś ukończył ukończyliśmy ukończyliście ukończyli ż ukończyłam ukończyłaś ukończyła ukończyłyśmy ukończyłyście ukończyły n ukończyłom ukończyłoś ukończyło tryb rozkazujący niech ukończę ukończ niech ukończy ukończmy ukończcie niech ukończą pozostałe formy
- przykłady:
- (1.2) Z Żytomierza wyjechał do Kijowa, i na tamtejszym uniwersytecie ukończył prawo[1].
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. końcówka ż, koniec m, ukończenie
- czas. kończyć
- przym. skończony
- ims. skończony
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:(edytuj)
- angielski: (1.1) finish, end, complete; (1.2) graduate
- arabski: (1.1) تمم
- białoruski: (1.1) скончыць, закончыць, кончыць; (1.2) скончыць, закончыць, кончыць
- duński: (1.1) færdiggøre, fuldføre, afslutte; (1.2) færdiggøre, fuldføre, afslutte
- esperanto: (1.1) fini, kompletigi, elfari; (1.2) fini, diplomi, trapasi, sukcesi
- niemiecki: (1.1) beenden; (1.2) absolvieren
- rosyjski: (1.1) окончить, закончить; (1.2) окончить, закончить
- ukraiński: (1.1) закінчити; (1.2) закінчити
- wilamowski: (1.1) enda
- źródła:
- ↑ Janina Kumaniecka, Saga rodu Słonimskich, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.