ukończyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

ukończyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[uˈkɔ̃j̃n͇ʧ̑ɨʨ̑], AS[ukõĩ ̯ṇčyć], zjawiska fonetyczne: nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) sprawić, że coś zostaje zrobione w całości
(1.2) przerobić w całości materiał/program kursu/szkoły i zdać wymagane egzaminy
odmiana:
(1) koniugacja VIb
przykłady:
(1.2) Z Żytomierza wyjechał do Kijowa, i na tamtejszym uniwersytecie ukończył prawo[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) skończyć, zakończyć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. końcówka ż, koniec m, ukończenie
czas. kończyć
przym. skończony
ims. skończony
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Janina Kumaniecka, Saga rodu Słonimskich, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.