Przejdź do zawartości

marność

Przejrzana
Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

marność (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˈmarnɔɕʨ̑], AS[marność], ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) bycie ulotnym, nietrwałym, bezcelowym, bez wartości
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt, bo wszystko jest marnością. Wszystko idzie na jedno miejsce: powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca[1].
(1.1) Pustelnik dniami i nocami rozmyślał nad marnością dóbr doczesnych.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. marnowanie n, zmarnowanie n, marnacja ż
czas. marnieć, marnować ndk., zmarnować dk.
przym. marny
przysł. marnie
związki frazeologiczne:
marność nad marnościami i wszystko marność
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Koheleta 3,19-20, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Konrad Marklowski).