kłótnia

kłótnia (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkwutʲɲa], AS: [ku̯utʹńa], zjawiska fonetyczne: zmięk.• -ni… ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) brak zgody, ostra wymiana zdań, awantura

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kłótnia	kłótnie
dopełniacz	kłótni	kłótni
celownik	kłótni	kłótniom
biernik	kłótnię	kłótnie
narzędnik	kłótnią	kłótniami
miejscownik	kłótni	kłótniach
wołacz	kłótnio	kłótnie

przykłady:

(1.1) Budowa domu spowodowała kłótnię małżonków.

(1.1) Moi drodzy, po co kłótnie, po co wasze swary głupie, wnet i tak zginiemy w zupie!

składnia:

kolokacje:

(1.1) kłótnia kogoś z kimś • kłótnia między kimś (kolegami/pracownikami/wspólnikami) • wybuchła kłótnia • doszło do kłótni • wszczynać kłótnie

synonimy:

(1.1) awantura, sprzeczka, spór, st.pol. swarzenie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kłótliwość ż, kłótnik m, skłócenie n

przym. kłótliwy

przysł. kłótliwie

czas. kłócić się, kłócić, pokłócić

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) quarrel, dispute, argument, row
• arabski: (1.1) خصام
• białoruski: (1.1) спрэчка ż
• duński: (1.1) skænderi n
• esperanto: (1.1) kverelo
• francuski: (1.1) querelle ż, dispute ż
• hiszpański: (1.1) discusión ż, disputa ż
• islandzki: (1.1) rifrildi n
• japoński: (1.1) 喧嘩(けんか), 口論(こうろん), 口(くち) 喧嘩(げんか)
• jidysz: (1.1) מחלוקת n (machlojkes), מחלוקה ż (machlojke)
• kaszubski: (1.1) tôczel m, wadzenié n
• niderlandzki: (1.1) ruzie ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) спор m
• słoweński: (1.1) prepir m
• tuvalu: (1.1) kinauga
• ukraiński: (1.1) сва́рка ż
• włoski: (1.1) alterco m, bega ż, briga ż, lite ż, tafferugllio m

źródła: