kolega

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: kollegakolléga

kolega (język polski)[edytuj]

szkolni koledzy (1.1)
wymowa:
IPA[kɔˈlɛɡa], AS[kolega] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) towarzysz pracy, nauki lub zabawy
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wsiadłem z kolegami do autobusu.
(1.1) Byłem dzisiaj z kolegą na imprezie.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kumpel, znajomy, pot. ziomek
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. koleżeństwo n, kolegowanie n, zakolegowanie n
forma żeńska koleżanka ż
czas. kolegować ndk., kolegować się ndk., zakolegować się dk.
przym. koleżeński
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. collega
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

kolega (język czeski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) kolega
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kolegyně
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

kolega (język litewski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) kolega z pracy
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kolegė ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

kolega (język słowacki)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) kolega
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kolegyňa ż, kolegynka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

kolega (język wilamowski)[edytuj]

koleda (1.1)
zapisy w ortografiach alternatywnych:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski, liczba mnoga

(1.1) koledzy[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. collega
uwagi:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hermann Mojmir, Wörterbuch der deutschen Mundart von Wilamowice, cz. S-Z, Polska Akademja Umiejętności, Kraków 1930‒1936, s. 584.