komunikacja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

komunikacja (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌkɔ̃mũɲiˈkaʦ̑ʲja], AS[kõmũńikacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ogół działań składających się na utrzymanie łączności między danymi miejscami; drogi, szlaki i środki lokomocji służące do utrzymywania tej łączności; zob. też komunikacja w Wikipedii
(1.2) książk. porozumiewanie się, przekazywanie myśli, udzielanie wiadomości
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) System komunikacji miejskiej w Bielsku-Białej składa się z tras autobusowych (od 1927 roku), prowadzonych przez dwóch przewoźników.
(1.2) W przypadku komunikacji interpersonalnej wyróżnić można trzy rodzaje kodów: językowy, parajęzykowy i pozajęzykowy[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) komunikacja drogowakomunikacja liniowa • komunikacja miejska • komunikacja morska • komunikacja powietrznakomunikacja regularna • komunikacja samochodowaSłużba Komunikacji Wojskowejministerstwo ds. komunikacji
(1.2) komunikacja internetowa / mailowa • komunikacja listowna • komunikacja telefoniczna • komunikacja telegraficznateoria komunikacji
synonimy:
(1.1) łączność, ruch, wymiana, połączenie, transport
(1.2) korespondencja, pismo, mowa, wiadomość
antonimy:
(1.1) izolacja
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. komunikat mrz, komunikator mrz, komunikologia ż, komunikowanie n
czas. skomunikować, komunikować ndk., zakomunikować dk.
przym. komunikacyjny
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. communicare < łac. communis[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. z Wikipedii
  2. Radosław Sajna, Europa multimedialna. Od Acta Diurna do Europa.eu, Bydgoszcz 2011, s. 143.