Przejdź do zawartości

damascenka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: damascénka

damascenka (język polski)

[edytuj]
damascenki (1.2)
wymowa:
IPA[ˌdãmaˈsʦ̑ɛ̃nka], AS[dãmascnka], zjawiska fonetyczne: nazal.-nk- akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) mieszkanka Damaszku[1]
(1.2) hand. spoż. rodzaj dużej jasnej rodzynki
(1.3) hist. wojsk. szabla ze stali damasceńskiej
(1.4) hist. ceniona strzelba wschodnia z wytrzymałej stali dziwerowanej[2]
(1.5) ogrod. reg. (Poznań) odmiana śliwy węgierki[3][4]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Za przewodnika miał młodą, ładną i wykształconą damascenkę.
(1.2) Zważy mi pani tak z pół kilo damascenek?
(1.3) Wskazał na szablę, którą miał z sobą: turecką, mocno zakrzywioną na końcu damascenkę[5].
(1.5) Marmelada ze śliwek: najładniejsza jest z renklodów i damascenek, gdyż ma śliczny, złocisty kolor[6].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.3) st.pol. demeszka
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) Syryjka
(1.2) rodzynka
(1.3) szabla
(1.4) śliwka
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Damaszek mrz, adamaszek mrz, demeszka ż, damaszek mrz
forma męska damasceńczyk mos
przym. damasceński, adamaszkowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1,3) pol. damasceński + -ka < pol. Damaszek
uwagi:
(1.1) zobacz też: cybebdamascenkakoryntkasułtanka
tłumaczenia:
(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: damasceńczyk
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: węgierka
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Nazwy państw świata, ich stolic i mieszkańców, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2007, ISBN 978-83-239-9999-7, s. 41.
  2. Lampel/Mahrhold: Leksykon broni od A do Ż, Muza, Warszawa 2006.
  3. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 246.
  4. Kazimierz Nitsch, Odrębności słownikowe Poznania, Krakowa, Warszawy, „Język Polski” nr 8–10, s. 265.
  5. Henryk Sienkiewicz, Hania, rozdz. XI.
  6. Pani Elżbieta [Elżbieta Kiewnarska], Konfitury, kompoty i inne konserwy owocowe, Warszawa 1927, s. 34.