czytelnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

czytelnik (język polski)[edytuj]

czytelnik (1.1)
czytelnicy (1.2)
wymowa:
IPA[ʧ̑ɨˈtɛlʲɲik], AS[čytelʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która czyta książki, gazety itp.
(1.2) osoba, która korzysta z biblioteki lub czytelni
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Zachęcamy czytelników do prenumeraty naszego dziennika.
(1.2) Czytelnicy mogą u nas wypożyczać książki na jeden miesiąc.
składnia:
kolokacje:
(1.2) czytelnik indywidualny / zbiorowy
synonimy:
(1.1) reg. śl. czytmorz
(1.2) reg. śl. czytmorz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czytelnictwo n, czytelnia ż, czytanka ż, czytelność ż, czytadło n, czytnik m, czytanie n, czytywanie n, przeczytanie n
forma żeńska czytelniczka ż
czas. czytać ndk., przeczytać dk.
przym. czytelniczy, czytelniany, czytelny, oczytany, poczytny
przysł. czytelnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „czytelnik” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.