bończyk
bończyk (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bończyk bończycy dopełniacz bończyka bończyków celownik bończykowi bończykom biernik bończyka bończyków narzędnik bończykiem bończykami miejscownik bończyku bończykach wołacz bończyku bończycy depr. M. i W. lm: (te) bończyki
- przykłady:
- (1.1) 11 września. Jakże na czasie bicie w wielkie dzwony z powodu wizyty de Gaulle'a! Choćby na złość bończykom [= rządowi z Bonn – przyp. Wikisłow.][2].
- (1.1) Nagle nikt nie chce być bończykiem à la Kohl, lecz berlińczykiem à la Schröder, który dzięki kilku rozwodom postrzegany jest jako godny «bon vivant»[3].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- francuski: (1.1) Bonnois m
- niemiecki: (1.1) Bonner m
- rosyjski: (1.1) боннец m
- słowacki: (1.1) Bonnčan m
- źródła:
- ↑ Hasło „Bonn” w: Jan Grzenia, Słownik nazw geograficznych z odmianą i wyrazami pochodnymi, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15609-1.
- ↑ Władysław Machejek, Z mojego obserwatorium: 1967–1968–1969, s. 71, Książka i Wiedza, 1969.
- ↑ Norbert Honsza, Podróże literackie, pomosty kulturowe: Niemcy – Austria – Szwajcaria, s. 193-194, Oficyna Wydawnicza Atut – Wrocławskie Wydawnictwo Oświatowe, 2004.