dziczyzna

dziczyzna (język polski)

dziczyzna (1.1)

dziczyzna (1.2)

wymowa:

IPA: [ʥ̑iˈʧ̑ɨzna], AS: [ʒ́ičyzna], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) spoż. mięso z ubitej zwierzyny łownej

(1.2) kulin. potrawa z mięsa (1.1)

odmiana:

(1.1-2) blm

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	dziczyzna
dopełniacz	dziczyzny
celownik	dziczyźnie
biernik	dziczyznę
narzędnik	dziczyzną
miejscownik	dziczyźnie
wołacz	dziczyzno

przykłady:

(1.1) Na obiad zjedliśmy pieczeń z dziczyzny.

składnia:

kolokacje:

(1.1) pasztet z dziczyzny • pieczona dziczyzna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) mięso

hiponimy:

(1.1) sarnina, jelenina

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziki m, dzikość ż, dzik m, dzicz ż, dzikus m, dzikuska ż, dzikarz m, dziczenie n, zdziczenie n

czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.

przym. dziki, dziczy

przysł. dziko

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) venison
• baskijski: (1.1) ehizaki
• czeski: (1.1) zvěřina ż
• esperanto: (1.1) ĉasaĵo
• francuski: (1.1) venaison ż, gibier m
• hiszpański: (1.1) caza ż, carne ż de caza
• niemiecki: (1.1) Wildbret n
• nowogrecki: (1.1) κυνήγι n (κρέας)
• słowacki: (1.1) divina ż, zverina ż
• ukraiński: (1.1) дичина ż
• wilamowski: (1.1) wyłpyt n, wyłdfłaś n

źródła: