powszechny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

powszechny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[pɔˈfʃɛxnɨ], AS[pofšeχny], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ?/i
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) dotyczący większości osób, spraw; publiczny, ogólny
(1.2) ogólnie stosowany, często używany; codzienny
odmiana:
(1.1)
(1.2)
przykłady:
(1.2) W powszechnym użyciu były krosna, a przędzalnictwo i tkactwo osiągnęły taki poziom, że gobeliny i ubiory, jakie oglądali hiszpańscy przybysze, przewyższały wszystko, co można było wówczas zobaczyć w Europie[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) dzieje powszechnehistoria powszechnawybory powszechneliteratura powszechnaspowiedź powszechnaszkoła powszechnauniwersytet powszechny
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. powszechność ż, powszechniak m, powszechnik m, powszechnia ż, powszechnienie n
czas. powszechnieć
przysł. powszechnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
Słowo odnotowane po raz pierwszy w dziele Marcina Kromera Rozmowy Dworzanina z Mnichem (ok. 1551-1554)[2].
tłumaczenia:
źródła:
  1. Władysław Kopaliński, Trzeci kot w worku czyli rozmaitość świata, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1982, s. 25.
  2. Jan Łoś, Marcina Kromera „Rozmowy Dworzanina z Mnichem”. Przyczynek do historyi stylu polskiego, „Język Polski” nr 8–10, s. 290.