dusznik
dusznik (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) daw. osoba, która została ofiarowana Kościołowi wraz z zajmowaną przez nią ziemią, w zamian za modlitwy w intencji duszy ofiarodawcy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dusznik dusznicy dopełniacz dusznika duszników celownik dusznikowi dusznikom biernik dusznika duszników narzędnik dusznikiem dusznikami miejscownik duszniku dusznikach wołacz duszniku dusznicy
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. duszyca ż, dusza ż, duszyczka ż, zaduszki nmos, duch m, Duszniki nmos
- przym. duchowy, zaduszny
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Hasło „Duszniki” w: Maria Malec, Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13857-2, s. 72.