szlachta

szlachta (język polski)

szlachta (1.2)

wymowa:

​, IPA: [ˈʃlaxta], AS: [šlaχta]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) hist. warstwa społeczna wywodząca się z rycerstwa; zob. też szlachta w Wikipedii

(1.2) hist. ludzie należący do tego stanu

odmiana:

(1.1-2) blm

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	szlachta
dopełniacz	szlachty
celownik	szlachcie
biernik	szlachtę
narzędnik	szlachtą
miejscownik	szlachcie
wołacz	szlachto

przykłady:

(1.1) Szlachta przez lata wyzyskiwała chłopów.

(1.2) Na uczcie u Zagłoby była cała okoliczna szlachta.

składnia:

kolokacje:

(1.1) pochodzić ze szlachty

(1.2) panowie szlachta

synonimy:

antonimy:

(1.1) warstwa chłopska

(1.2) chłopstwo, chłopi

hiperonimy:

(1.1) stan

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

(1.1) gołota, szlachta zagrodowa, magnateria; ziemiaństwo, arystokracja

wyrazy pokrewne:

rzecz. szlachcic m, szlachciura m, szlachetka m, szlachcianka ż, szlachectwo n, szlacheckość ż, szlachetczyzna ż

przym. szlachecki, szlachetny

związki frazeologiczne:

za króla Olbrachta wyginęła szlachta • kogo szlachta pokocha, tego zje

etymologia:

śwn. slahte → ród, plemię, szczep, por. śwn. geslehte (> niem. Geschlecht) niem. schlachten → szlachtować

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) nobility; (1.2) nobility
• baskijski: (1.1) noblezia
• białoruski: (1.1) дваранства n, (w dawnej Polsce i Wielkim Księstwie Litewskim) шляхта ż; (1.2) дваранства n
• esperanto: (1.1) nobelaro; (1.2) nobelaro, nobeloj
• hiszpański: (1.1) nobleza ż; (1.2) nobleza ż
• niemiecki: (1.1) Adel m, Adelsstand m, Schlachta ż; (1.2) Adel m, Adeligen / Adligen lm, Schlachta ż
• nowogrecki: (1.1) ευγενείς m lm, τάξη ż των ευγενών; (1.2) ευγενείς m lm
• rosyjski: (1.1) дворянство n, (w dawnej Polsce i Wielkim Księstwie Litewskim) шляхта ż; (1.2) дворянство n
• rumuński: (1.1) nobilime; (1.2) nobilime
• ukraiński: (1.1) шляхта ż; (1.2) шляхта ż
• wilamowski: (1.1) ślȧhta ż; (1.2) ślȧhta ż

źródła: