uczta

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

uczta (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈuʧ̑ta], AS[učta], ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) duże, wystawne przyjęcie
(1.2) przen. ciekawe wydarzenie, zazwyczaj o charakterze kulturalnym; bardzo przyjemne przeżycie estetyczne, duchowe
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) uczta weselnawyprawiać ucztę
(1.2) uczta kulturalna / duchowa • uczta dla oczu / oka / uszu / ucha
synonimy:
(1.1) biesiada, bankiet, przyjęcie; reg. śl. żranica
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) wesele
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ucztowanie n, cześć ż
czas. ucztować
wykrz. cześć
przym. czestny
związki frazeologiczne:
lukullusowa ucztauczta Baltazara
etymologia:
prasł. *učьtaokazanie szacunku, uczczenie < prasł. *učisti, *učьtǫ → okazać cześć[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „uczta” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.