stoicyzm
stoicyzm (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) hist. filoz. starogrecka szkoła filozoficzna kładąca nacisk na wewnętrzną dyscyplinę moralną, wypełnianie obowiązków które na nas spadły oraz odcięciu się od emocji i zdarzeń zewnętrznych, w celu osiągnięcia szczęścia; zob. też stoicyzm w Wikipedii
- (1.2) książk. umiejętność panowania nad sobą, swoimi emocjami i uczuciami; niewzruszony spokój i równowaga duchowa[1][2]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza mianownik stoicyzm dopełniacz stoicyzmu celownik stoicyzmowi biernik stoicyzm narzędnik stoicyzmem miejscownik stoicyzmie[3] wołacz stoicyzmie[3]
- przykłady:
- (1.1) Toteż - zauważa Hegel - stoicyzm "mógł wystąpić tylko w okresie powszechnego strachu i niewolnictwa, będącego zarazem okresem takiej kultury ogólnej (…), która kształtowanie i kulturę (…) podnosiła do poziomu myśli"[4].
- składnia:
- synonimy:
- (1.2) spokój
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: spokój
- angielski: (1.1) stoicism
- francuski: (1.1) stoïcisme m
- hiszpański: (1.1) estoicismo m; (1.2) estoicimso m, serenidad ż
- nowogrecki: (1.1) στωικισμός m; (1.2) στωικισμός m, στωικότητα ż
- źródła:
- ↑
Hasło „stoicyzm” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
- ↑ Hasło „stoicyzm” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ 3,0 3,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
- ↑ Józef Tischner, Świat ludzkiej nadziei: wybór szkiców filozoficznych 1966-1975, 1975, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
